Dolkstoot van achter de tafel
(..) dat er ook een enorme kloof bestaat tussen kunstbestuurders en kunstmakers werd vorige week meer dan duidelijk. .. Minder overheid, minder aanbod, meer aandacht voor wat het publiek wil. Er kwamen woedende reacties, vooral van muziek- en theatermakers. (..)
Aan de ene kant heb je Kunsten ’92, die namens de leden vooral de bezuinigingen zo laag mogelijk wil houden. Helemaal aan de andere kant zit Gitta Luiten, een bestuurster die allang vindt dat het helemaal mis is tussen overheid en kunstwereld. (..)
In Second Opinion [2007] staat alles al genoemd waarover de Tafel van Zes zich heeft uitgesproken. De (beeldende kunst-)wereld is in zichzelf gekeerd, te veel gericht op overheidssteun, waardoor hij de buitenwereld steeds onverschilliger laat. Vier jaar geleden was er nog geen crisis, was er nog niet besloten tot grootscheepse bezuinigingen. Die vormen nu een perfect aanknopingspunt voor de hervormingsgezinden. (..)
Dat is nu ook het probleem met de Tafel van Zes. Er is geen sprake geweest van een grote discussie met de hele kunstwereld, laat staan met het publiek. Het doel van sommigen aan de tafel was niet een discussiestuk te maken, maar een compleet beleidsplan, uit te voeren door Zijlstra. (..)
Maar dat sommigen het plan toch een dolkstoot vinden – de Tafel is immers voor een kleinere rol van de overheid, dus niet mordicus tegen bezuinigingen – getuigt wel van enige wereldvreemdheid. De bezuinigingen gaan grotendeels door. (..)