Het culturele drama – SNIJDEN IN DE KUNST
De Groene Amsterdammer door BAS VAN PUTTEN
Enkele citaten:
‘Nu opletten: dat is niet omdat het elitaire programma’s zijn. Cultuurmedia en cultuursector doen nu juist verpletterend suïcidaal hun best dat stigma van zich af te werpen. Ze hielpen een klimaat te creëren dat waarden weerloos maakte. Het ‘volk’ wordt van kwaliteitscourant tot orkestsector, van Selexyz-boekhandel tot Rijksmuseum op zijn wenken bediend met Marco Borsato, Ali B, tweederangsliteratuur en het pistool van Volkert van der G. Radio 4 infantiliseert ongestraft in hoog tempo. Symfonieorkesten trekken nederig educatief de wijken in om de kansarmen te vervelen met een leuk en leerzaam mopje Bernstein. Cultuur, en daar zijn de media helaas medeverantwoordelijk voor, is zo gewoon gemaakt dat het steeds moeilijker wordt er het bijzondere van in te zien. Onder politieke druk, die niet alleen van rechts kwam, heeft de kunstsector zichzelf op het offerblok gelegd. Een van links tot nieuw-rechts tot despotengenootschap gestigmatiseerde ‘heersende klasse’ durft het woord ‘normvervaging’ niet eens meer in de mond te nemen.’
en
‘Helaas staat nergens geschreven dat kunst even kwetsbaar is als de maatschappelijk kwetsbaren voor wie de samenleving eveneens een vangnet heeft uitgeworpen, omdat ze het op eigen kracht niet redden. Dat zou niemand durven schrijven. Het zou de kunstenaar in dezelfde positie brengen als uitkeringsgerechtigden en arbeidsongeschikten – niet per definitie losers, zeker niet in deze tijd, wel verliezers. Toch zijn kunstenaars dat ook. Ze hadden rechter kunnen worden, zeepverkoper of politicus. Het punt is dat er componisten, schrijvers, schilders en musici zijn die kunnen wat niemand anders kan, en dat ze namens de cultuur die we de onze noemden genereuze bescherming verdienen als ze goed genoeg zijn.’
